Borstoperatie met lichaamseigen reconstructie (DIEP)

Op een gegeven moment zat Demi met haar armen over elkaar voor haar borst, zoals iedereen weleens doet. “In mijn rechterborst voelde ik toen een bobbeltje,” vertelt ze. “Ik dacht dat het gewoon een opgezette klier was.” Twee maanden later besloot Demi het toch te laten controleren. Haar huisarts verwees haar door naar het Borstcentrum van het St. Antonius Ziekenhuis voor verder onderzoek.

Dichter borstweefsel

In principe volgt dan een mammografie. Maar bij jonge vrouwen (tot 30 jaar) is het borstweefsel vaak dichter. Dit maakt het moeilijker om afwijkingen op een mammografie te zien. Met een echografie is dit beter te beoordelen. Omdat Demi toen 27 jaar was, kreeg ze dus een echo. Ook werd er een biopt afgenomen. “Ik weet nog dat ik op de behandeltafel lag voor de echo en dacht: het is niets. Maar ik wilde niet alleen zijn als ik toch een slechte uitslag zou krijgen. De volgende dag kreeg ik samen met mijn vriend de uitslag: het was borstkanker.”

“Dat moment dat je hoort dat je borstkanker hebt… Ik moest eerst huilen en schoot vervolgens direct in de overlevingsstand. Het is iets wat je overkomt.” Demi kreeg vervolgonderzoek. Daaruit bleek dat de kanker in de borst hormoongevoelig was, stadium 2-3. Wat volgde was een intensief behandeltraject: chemotherapie, immuuntherapie, een operatie, bestraling en hormoontherapie.

Vruchtbaarheid

Toen kwam er een lastige keuze voor Demi. “Ik wilde snel met de behandelingen beginnen, maar wist ook dat je door chemo minder vruchtbaar kunt worden. Mijn vriend en ik hebben een kinderwens.” Er zijn verschillende mogelijkheden om de vruchtbaarheid te behouden, zoals het invriezen van eicellen of embryo’s. Het is belangrijk hierover tijdig met een arts te overleggen en samen de opties en mogelijke effecten van de behandelingen op de vruchtbaarheid te bespreken. Demi deed dit ook: “Voordat ik met de chemo begon, heb ik mijn eicellen laten invriezen.”

Daarna startte ze met de chemo- en immuuntherapie. De chemo vond ze zwaar en pittig. “Het is een aanslag op je lijf. Ik voelde me vaak beroerd en had weinig eetlust. Ik viel af en mijn bloedwaarden waren op meerdere momenten zo laag dat ik een aantal keer een bloedtransfusie nodig had. Het gekke is: zodra het beter gaat, vergeet je die zware momenten weer een beetje. En gelukkig waren er ook periodes waarin ik me goed voelde. Dan deed ik juist leuke dingen, zoals met mijn vriendinnen naar Barcelona gaan. Zulke momenten heb je echt nodig om op terug te kunnen vallen, vooral als het later weer moeilijker wordt.”

Blij met het resultaat

Demi werd na de chemo- en immuuntherapie ook geopereerd. “De chirurg kon alleen het weefsel rondom de tumor verwijderen of een groter gebied eromheen weghalen. Ik koos voor de laatste optie,” vertelt ze. “Ik wilde zeker weten dat de kanker helemaal weg was.” Daarnaast koos Demi voor een borstreconstructie met lichaamseigen weefsel. “Ik ben nog jong en wil er zo natuurlijk mogelijk uitzien, zodat ik ook gewoon de kleding kan dragen die ik wil.”

Demi mocht na de operatie nog dezelfde dag naar huis. Ze herstelde goed en ze is blij met het resultaat: “Ik ben erg blij dat ik gekozen heb voor de reconstructie. Het ziet er mooi uit. Aan het eind van mijn litteken kwam mijn weefsel in een punt bij elkaar, maar dat heeft de plastisch chirurg later ook mooi hersteld.”

Demi voelde zich goed begeleid door de artsen en verpleegkundigen van het Borstcentrum. Elke behandeling werd duidelijk en rustig uitgelegd. “Ik wist precies wat ik kon verwachten. Ook met andere vragen kon ik altijd terecht, bijvoorbeeld over verzekeringen of mijn persoonlijke wensen. Ik vind ook dat de artsen en verpleegkundigen heel menselijk en betrokken waren. Ze onthielden – en onthouden nog steeds – belangrijke momenten voor mij, hadden persoonlijke gesprekken met mij en zorgden ervoor dat het op zware momenten wat luchtiger werd.”

Buddy

Na haar operatie volgden nog bestraling en hormoontherapie, die ze nu nog volgt. Demi: “Het was een pittig traject, maar het bracht ook iets moois. Ik heb veel steun gehad van mijn familie, vrienden en mijn vriend, met wie ik inmiddels ben getrouwd. Je hoort weleens ‘in goede en slechte tijden’ en dan merk je pas echt wat dat betekent. Soms was het zelfs moeilijker voor mijn omgeving dan voor mij. Ik was strijdbaar en wilde beter worden, terwijl zij zich machteloos voelden.” Daarnaast vond Demi steun bij een buddy. “Diegene had niet hetzelfde behandeltraject, maar begreep wel goed wat ik doormaakte. Dat was heel waardevol.”

Het gaat nu goed met Demi. “Ik werk weer fulltime, mijn energie en conditie zijn helemaal terug en mijn haar is weer lang: ik geniet volop van het leven!”