Het jasje van... Geannet Nieboer
In de rubriek ‘Het jasje van…’ vertellen medewerkers over hun werk in het ziekenhuis en het jasje dat zij daarbij dragen. Dit keer het verhaal van Geannet Nieboer. Zij is waakmaatje in het ziekenhuis. Waakmaatjes zijn vrijwilligers die ervoor zorgen dat niemand alleen hoeft te sterven.
Welk jasje draag je?
Tijdens mijn werk als waakmaatje draag ik mijn eigen kleding.
Hoelang draag je het jasje al?
Vlak voor de eerste coronagolf ben ik begonnen als waakmaatje. Vanwege corona lag het project daarna al gauw stil. Daarom heb ik in januari 2021 voor het eerst bij iemand gewaakt en dit doe ik nu nog steeds.
Wat zijn je belangrijkste taken in het ziekenhuis?
Als waakmaatje ben je aanwezig bij iemand die naar verwachting snel zal overlijden. De gedachte achter het waakmaatje is dat niemand alleen zou moeten overlijden. Soms zijn er geen of weinig naasten; of zijn zij uitgeput en dan is het fijn om hen een aantal uren te kunnen ontlasten.
Wat vind je het leukste aan je werk?
Ik vind het bijzonder om er in de laatste levensfase voor iemand te kunnen zijn. Er wordt afscheid genomen van een heel leven, waarin van alles is gebeurd. Ik weet natuurlijk niet welke gedachten er door de persoon heengaan of zijn gegaan, maar ik hoop altijd dat iemand - hoe het leven ook is geweest - in vrede kan overlijden. Zich geliefd voelt, zich zo nodig met mensen of gebeurtenissen kan verzoenen, kan zeggen dat het ‘goed’ is (geweest). Vaak is degene die gaat overlijden al niet meer aanspreekbaar, maar kunnen wij, als waakmaatjes, er toch voor deze persoon zijn. Samen met de verpleging, niet te vergeten!
Mooiste momenten?
Meestal zit ik in alle rust naast iemand en is het stil. Pak ik de hand, strijk soms over de wang, zeg iets geruststellends, bijvoorbeeld dat de persoon niet alleen is. Over het algemeen weet ik niets van de persoon, en dat is prima. Soms wordt me wel iets verteld door de naasten. Ik waakte een keer bij een dame van ongeveer 80 jaar, die kort daarvoor nog met haar vriendin was getrouwd. De echtgenote was ook op leeftijd, en heel verdrietig. Zij kon zelf niet continu waken, vandaar dat wij waren gevraagd. Het was heel waardevol dat ik kon proberen er toch voor haar te zijn.
Ook heb ik een keer gewaakt bij een alleenstaande dame. Haar broer en zus vertelden me dat ze heel reislustig was geweest en vroeger heel wat tripjes had gemaakt. En dat ze voor alle zwangere medewerksters in het tehuis waar ze woonde knuffelbeesten haakte. Ik vind het steeds weer bijzonder om al die verhalen te horen en te ontdekken wat voor persoon iemand is geweest.
Toen ik ook zelf te maken kreeg met verlies, merkte ik hoe belangrijk het is om goed afscheid te nemen. In die tijd ben ik ook waakmaatje geworden. Mede door deze ervaringen heb ik besloten het roer om te gooien. Ik ben mijn eigen onderneming als uitvaartbegeleider gestart en heb nog geen dag spijt gehad van mijn besluit.