Het jasje van... Joop Schalkwijk
De St. Antonius belbus was er speciaal voor inwoners van Woerden en omgeving die niet op eigen gelegenheid naar het ziekenhuis kunnen komen. Joop Schalkwijk was chauffeur van de belbus.
Welk jasje draag je?
“Als chauffeur van de belbus draag ik het jasje van de vrijwilligers. Een grijs colbertjasje met een oranje stropdas.”
Hoelang draag je het jasje al?
“Ik ben al sinds het begin chauffeur van de belbus en doe het nog altijd met veel plezier. Het is echt mijn kindje. Ik ben destijds ook betrokken geweest bij de oprichting. Naast de belbus rijdt er ook een pendelbus tussen de verschillende ziekenhuislocaties Woerden, Nieuwegein en Utrecht. Ik heb ook op de pendelbus gereden, maar besloot al snel over te stappen naar de belbus. In de belbus heb je meer patiëntcontact – één op één – en dat spreekt mij erg aan. Ik maak graag een praatje.”
Wat zijn je belangrijkste taken in het ziekenhuis?
“De belbus is er voor patiënten die geen vervoersmogelijkheid hebben van en naar locatie Woerden. Bijvoorbeeld mensen die slecht ter been zijn, te ziek zijn om zelf te rijden en geen eigen auto hebben en geen beroep kunnen doen op familie of vrienden. Ik haal ze thuis op en zet ze af bij locatie Woerden of ze stappen op de pendelbus naar locatie Utrecht of Nieuwegein. Na afloop breng ik ze ook weer terug naar huis. De belbus rijdt in de hele omgeving Woerden: van Bodegraven tot Mijdrecht en van Harmelen tot Nieuwkoop. Patiënten kijken soms wel vreemd op als ik aan kom rijden. Ze verwachten een busje, maar in werkelijkheid is de belbus een luxe personenauto. Je zou het daarom misschien beter een ‘belauto’ kunnen noemen…”
Wat is er zo leuk aan?
“Het contact dat je met patiënten hebt, maakt mijn werk mooi. Sommige patiënten rijd ik vaker en daar bouw je dan wel een band mee op. Ik heb vroeger een autorijschool gehad en toen ik met pensioen ging, miste ik dat contact. Nu kan ik echt weer wat voor mensen betekenen en ze zijn allemaal zo dankbaar. ‘Wat had ik zonder de belbus gemoeten’, hoor ik vaak mensen zeggen. Die waardering is mooi.”
Mooiste momenten?
“Elke rit en elke ontmoeting zijn eigenlijk mooie momenten. Laatst haalde ik een mevrouw op in Woerden. Ze had kanker en net een chemobehandeling gehad. Ze was zo ziek en kon bijna niet naar de auto lopen. De tweede keer ging het ietsje beter en de derde keer was ze nog meer opgeknapt. Ze voelde zich goed genoeg om zelf naar de auto te lopen én ze liet mij trots haar haar zien, dat weer was aangegroeid. Dat zijn mooie dingen. Dat je daar dan toch onderdeel van bent.”